Het is zaterdagmiddag 21 oktober. Terwijl ik dit schrijf, beweegt zich langzaam een stormfront richting ons geliefde Caribische eiland. Vorige week heette dit beginnende plukje tropische depressie nog AL94. We werden er al op gewezen in de dagelijkse nieuwsbrief van George Works, een gepensioneerde Amerikaan die met zijn vrouw Shelley hier al jaren woont. Een zeer vriendelijk stel. Ze ontmoetten elkaar ooit bij een IT-bedrijf in de VS en reisden daarna de hele wereld af, overal programmerend, en nu maken ze hier iedere ochtend – ze staan rond 3.00 AM op – een nieuwsbrief met het weer en het nieuws van het eiland, Nederland en de wereld. Een geweldige service.

We volgden de afgelopen week dus de groei en bloei van dit Atlantische frontje en een paar dagen terug werd dit een tropische storm met de naam Tammy. Stormen en orkanen krijgen steevast hun naam van het Amerikaanse National Hurricane Center – die hebben daar lange lijsten voor liggen. De eerste van het seizoen was Arlene, toen volgden Bret, Cindy, etc.

Die stormen zijn niet allemaal zo fors en vaak blijven ze op afstand van de eilanden. De zestiende storm van 2023, Philippe, maakten we hier live mee. Er viel in een nacht 100 mm regen (In De Bilt is dat jaarlijks 850 mm) en het waaide best pittig. Het meeste indruk maakte een blikseminslag die in een keer klap vele tientallen Statiaanse routers deed doorbranden. Ook de onze. Vannacht, als Tammy komt, gooien we dus het internet eraf en mogelijk ook de stroom. Dat betekent dat de pomp van de cistern onder het huis, ons reservoir vol regenwater, uitgeschakeld is en we de wc niet kunnen doortrekken. Daarvoor hebben we dus grote flessen water gevuld. Ook hebben we extra eten in huis gehaald – het was vrijdag opeens best druk in de supermarkt – wat zaklampen gekocht, de luiken gesloten en buiten losse spullen weggehaald. Het komt bij orkanen voor dat mensen worden onthoofd door een rondvliegende schep. Dat u het even weet.

Zo zag Tammy er zaterdag 21 oktober uit op de Franse satelliet.

Nog even over storm Philippe. Toen die Statia bereikte, gingen alle scholen dicht. Ook die waar Sabien werkt. Wij dachten: thuis is de router kapot, maar de storm valt mee, dus laten we op school gaan werken. We waren de enigen die dat deden. Die dag was alles dicht op het eiland: de winkels, de bank, de haven, noem maar op.

De volgende ochtend was de storm weg, maar het regende wel hard. Wat gebeurde er: de middelbare school bleef weer dicht. In Nederland is regen geen reden om thuis te blijven, maar hier wel. Het weer is extremer en gevaarlijker. Na zo’n hoosbui van een paar uur is de kustweg, waar we dagelijks over naar het dorp rijden, veel moeilijker begaanbaar, omdat er modderstromen op gang komen. Bulldozers zijn daarna een paar dagen bezig om de boel op te ruimen en onverharde wegen te fatsoeneren. Kortom, je staat hier wat dichter bij de natuur en die is in de tropen onvoorspelbaarder dan je gewend bent. Sommige inwoners hebben angst voor hurricanes, omdat ze er in het verleden een paar ernstige hebben meegemaakt.

Voor ons is het vooral nieuw en exciting. Het is nu zondagmiddag en buiten is het grijs en is er wat wind en regen. Best lekker na vele weken van zweten. Tammy bleek een zeer schattig stormpje dat haar harde windstoten vooral de Atlantische Oceaan op stuurde. Vanmiddag hebben we in zee gezwommen, met een paar andere Europeanen. De andere Statianen zaten lekker binnen.